De tederheid wordt soms het diepst beleefd in een droomwereld, die de mens aan de werkelijkheid onttrekt. Zo vertoont haar werk een duidelijke neiging tot abstraheren, zodanig zelfs dat de figuratie er bijna uit verdwijnt. Dat abstrakte is bij Paule Lonneville dus niet bij enige non-figuratieve richting onder te brengen. Het is een spontaan verloop van de scheppingsdaad en misschien ook een onbewuste bevestiging van haar artistieke vrijheid, om niet te zeggen een sublimering van een zich nog opdringend taboe. In de grond echter laat de realiteit, de figuratie haar nooit volledig los.

Haar werk vertoont een verworven beheersing, niet alleen technisch maar ook inhoudelijk, ondanks de bewogenheid van haar levensdrang. De weg van hart en geest naar pen en penseel is er een van verstilling, zodat haar schepping iets mediatief krijgt.